Ten, który karmi

UZDROWIENIE I KRZYŻ

Można zasiedzieć się przy Jezusie. Tak jest, gdy osoba, z którą się spotykamy wypełnia nam czas intensywnością doznań. Mogą to być doznania intelektualne, fizyczne, towarzyskie, emocjonalne i wiele innych. Kiedy pojechaliśmy ostatnio z dziećmi na parafialną kolonię, czas minął nam błyskawicznie. Było wiele doznań: nowe miejsce zamieszkania, wygrany mecz z kolegami z Lwowa, kąpiel w morzu i wiele innych. W niedzielnej Ewangelii czytamy: „Gdy wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi i uzdrowił ich chorych”. Jedno z najpiękniejszych i najbardziej intensywnych doświadczeń – uzdrowienie. A do tego jeszcze bonus w formie cudownego rozmnożenia chleba i ryb. Przy kimś takim chce się być. Jezus nie czyni jednak cudów, aby wzbudzić podziw i uznanie. Celem jego działania jest potwierdzenie tego, że jest obiecanym Mesjaszem. Uzdrowienia, wskrzeszenia i inne niezwykłe znaki nie ocalą go od śmierci na krzyżu, gdyż to właśnie on był drogą naszego zbawienia. Dobrze jest być przy cudownym Jezusie, trudno jest być przy ukrzyżowanym Jezusie. Ta optyka zmienia się jednak w momencie ewangelicznego spojrzenia na nasze życie. Nie zawsze jest one pełne radosnych uniesień i doświadczania wspaniałości wiary. Są przecież chwile zmagania się, przegrywania ze swymi słabościami, doświadczenia opuszczenia i osamotnienia. W tych chwilach wydaje się często, że Jezus cudotwórca gdzieś się schował. Tymczasem może właśnie potrzebny jest cud uzdrowienia i nasycenia, aby dobrze przeżyć chwile krzyżowania. Wszystko się ze sobą łączy i wszystko się uzupełnia. Istnieje w każdym z nas jakieś jednowymiarowe pragnienie szczęścia – bez bólu i zawirowań. Ale tak nie jest. Szczęście, czyli zbawienie, obejmuje całe nasze życie i urzeczywistnia się w każdym jego wymiarze. Trzeba się więc nakarmić w chwilach obfitości i uzdrowić w chwilach Bożego działania, aby przejść przez każdy zakręt i wiraż naszej życiowej drogi.